In de drukte van ons dagelijks leven en de verantwoordelijkheden die we dragen, verliezen velen van ons geleidelijk aan het contact met ons innerlijke kind. Dat deel van ons dat zo vol verwondering, nieuwsgierigheid en speelsheid was, lijkt soms te vervagen naarmate we volwassen worden. Maar waarom gebeurt dit eigenlijk, en hoe kunnen we ons innerlijke kind herontdekken? Laten we deze reis van verwondering samen verkennen.
Het innerlijke kind is een concept dat verwijst naar de emotionele en speelse kant van onszelf die we in onze jeugd hebben ervaren. Het vertegenwoordigt onze creativiteit, spontaniteit, en het vermogen om te genieten van de kleine dingen in het leven. Het innerlijke kind herinnert ons aan de tijd toen we nog onbevangen en vrij waren van de lasten en zorgen van volwassenheid.
Vanaf het moment dat ik me maar enigszins volwassen begon te voelen(lees een jaar om 10) voelde ik mij enorm verantwoordelijk voor zo’n beetje iedereen om mij heen. Ik vind een mooi voorbeeld in mijn pubertijd. Inmiddels had ik een aardige vriendingroep, met voornamelijk vrienden van de volleybal. Zowel jongens als meisjes en zeker zo in de pubertijd een interessante dynamiek. Als ik er achteraf naar kijk liep ik altijd wel voorop en was veelal de organisator van de grotere uitstapjes. Eenmaal 16, mochten wij van onze ouders een weekendje weg met de groep. Ik had daarvoor een hele simpele accommodatie gevonden ergens bij Westelbeers in de buurt. Wij zijn nog netjes gebracht door een aantal ouders, erg fijn, want zelf waren we daar nooit aanbeland. Ik organiseerde dit weekend alles, zorgde dat er voldoende boodschappen waren en dat er eten op tafel stond. Wanneer we in de avond gingen stappen in Tilburg of Eindhoven, was ik degene die de taxi regelde, op de avond zelf dat we niemand verloren bij het kroeghoppen, ging tussen mogelijke conflicten staan en spoorde een ieder op wanneer het tijd was om weer terug te gaan. Ik denk dat de meeste “geen actieve herinneringen” meer hebben van deze avontuurlijke “nachten”. Maar pas wanneer we met zijn allen weer thuis waren, nam ik een echte borrel, en kon stoom afblazen. Terwijl de helft als half lam in zijn bed lag te ronken.
Waarschijnlijk heb ik al heel vroeg onbewust besloten dat de verwachting van mij was dat ik me verantwoordelijk gedroeg en zeker niet uit de toon moest vallen.
Er zijn verschillende redenen waarom we ons innerlijke kind kunnen verliezen naarmate we ouder worden:
Gelukkig is het nooit te laat om ons innerlijke kind weer tot leven te brengen en de magie van verwondering te herontdekken. Hier zijn enkele manieren om dat te doen:
Door ons innerlijke kind te herontdekken en te koesteren, kunnen we de magie van verwondering terugbrengen in ons leven en een dieper gevoel van vreugde, speelsheid en vervulling ervaren. Laten we de reis van verwondering omarmen en ons openstellen voor de eindeloze mogelijkheden die voor ons liggen. Hoe is dat voor jou? Durf jij de reis aan? Ik help je daar graag bij, neem gerust contact op.